De eerste 12 minuten met schaatsen (met hardlopen ook trouwens…..) wil ik er eigenlijk niet zijn. Ik ben dan continu excuses en pijntjes aan het verzinnen.
Dus elk kuchje wordt aangezet. Elke onregelmatigheid in mijn keel voel ik en heb ik ook écht last van. Het moet wel keelpijn zijn. Het begin van verkoudheid, griep of Corona. O en ook mijn enkel wiebelt een beetje. Ik weet zeker dat als ik doorrijd vandaag, dat ik weer op mijn plaat ga. Of nog erger dat ik op mijn plaat ga, iemand anders daarin meeneem en in die buiteling mijn schaats verkeerd terechtkomt en ermee een arm openhaal. En er overal bloed ligt, dat in een scheur vloeit en de komende weken zichtbaar blijft en uitgesmeerd wordt door de zamboni. Dan kan ik maar beter meteen inpakken. Ook weet ik zeker dat ik koorts heb… gister voelde ik mij ook al zo warm. Nu voel ik gewoon het koude zweet al op mijn voorhoofd staan. Ik moét er gewoon af nu.
Elke klacht en kwaal toets ik aan mijn bullshit-meter. (Like how quickly someone will call me on my bullshit). Er is er niet een die het haalt…
En na al die scenario’s ben ik goed warm geworden. Zijn er ergens mildere hormonen vrijgekomen en die zeggen; joh, je bent er nu toch. Het is maar een uurtje. Je bent al lekker bezig, al zeker 12 minuten. Hoe fijn als je weer trots van het ijs af komt. Dan toch weer een training afgerond. En nu van het ijs af gaan, dan zit er nog niemand aan de koffietafel. Dan is het echt leuker op het ijs.
En ineens wordt er omgeroepen dat je over 5 minuten van het ijs af moet, dan start de baanverzorging. En ben je precies op tijd voor de koffie.
Bij twijfel… in ieder geval 12 minuten volhouden ❤️